Nieopodal Leśniowa, kierując się na południe od zamku w Ostrężniku, leży nieduża wieś Przewodziszowice. Tuż za nią można ujrzeć ruiny średniowiecznej wieży mieszkalno-obronnej. Strażnica ta została wybudowana prawdopodobnie w pierwszej połowie XIV wieku za czasów Kazimierza Wielkiego. Mieści się ona w lesie, po półkilometrowym pieszym spacerku wyłania się polanka z  masywną skałą, na której pozostały fragmenty murów części dolnej, na rzucie zbliżonym do litery L. Niestety mało wiadomo o tej strażnicy, gdyż nie występuje ona w średniowiecznych dokumentacjach., jak również nie prowadzono tu badań archeologicznych.

            Wieżę tę zbudowano na skale w taki sposób, aby dostosować jej kształt do ukształtowania powierzchni skały. Do lica skały dobudowano kamienną ścianę wyrównującą pion skały i zwiększającą powierzchnię podstawy wieży. Dokładnie ten fragment budowli dotrwał do dziś, a mianowicie 26 metrowej długości i grubości około 1-2 m fragment muru obwodowego oraz relikty wałów ziemnych podzamcza. Ówcześnie do wieży przytwierdzony był majdan gospodarczy, niedokładnie ufortyfikowany. Od strony południowej i zachodniej jego granicą były naturalne wyżłobienia terenowe. Otaczały go najprawdopodobniej palisady lub innego rodzaju zapory, o długości około 300 m. Dojście do podstawy wieży było trudne. Należało wspinać się po mostach i drabinach o wysokości około 15 m. Ściana wschodnia jest wzmocniona skarpą. Poniżej znajdował się zamek dolny. Opodal fortyfikacji, w masywie skalnym, widnieje głęboka studnia kuta w litej skale, która często odwiedzana jest przez poszukiwaczy skarbów. Odmiana kamienia użytego do utworzenia podmurówki, procedura jego układania, a także ogromna ilość białka zwierzęcego w zaprawie wapiennej świadczą o XIV-wiecznej genezie budowli. Taką zaprawę uzyskiwano mieszając w misternie dobieranych proporcjach piasek, potłuczoną skałę wapienną i cegłę oraz wrzucając do lasującego się wapna ciała zwierząt, co przyczyniało się do powstawania kleju kazeinowego, genialnie cementującego kamienie.

            W 60-tych latach przeprowadzono prace zabezpieczające oraz badania sondażowe, które potwierdziły permanentną obecność ludzi w tym miejscu w czasach średniowiecznych. Wiadomo, iż w latach 1426-1454 budowla ta należała do Mikołaja Siestrzeńca Kornicza.