W odległości ok. 1,5 km na północ od zamku Ogrodzieniec ponad tamtejszymi polami widnieje potężny masyw skalny Góry Birów. Jej pionowe urwiska, ulokowanie oraz walory prowokują do powstania trudnego do zdobycia grodu. Taki ów gród istniał tu we wczesnym średniowieczu. Jednak o jego istnieniu niewiele wiedziano, sytuacja zmieniła się na początku drugiej połowy ubiegłego wieku. Najprawdopodobniej na zawsze pozostanie zagadką dlaczego w tak niedużej odległości od siebie wybudowano dwie warownie

      Badania archeologiczne wykazały, że w jaskiniach Góry Birów stacjonowali ludzie 20 000, 30 000 lat temu. Świadczy o tym fakt licznych znalezisk tj. krzemienne i rogowe narzędzia, jedne z pierwszych wyrobów sztuki dekoracyjnej – poroża renifera ozdobione nakłuwanym ornamentem. Okazały w wykopaliska okazał się wierzchołek skały, a mianowicie znaleziono tu wiele przedmiotów, które dowodzą iż już w schyłkowym paleolicie , a więc nawet 14 000lat temu, istniała tu przystań ludzka. Góra Birów była przypuszczalnie zamieszkiwana bez przerwy, aż do XIV wieku. Dokumentują to wykopaliska związane z kulturą łużycką ( sprzed 35 000 lat ), ale też innych okresów epoki brązu.

      Następne cenne eksponaty wykopane na górze pochodzą z pierwszych wieków naszej ery. Są to fragmenty naczyń, charakteryzujących kulturę późnorzymską, co mówi o ówczesnej wymianie handlowej między mieszkańcami Jury a terytoriami rządzonymi przez Rzymian.

    Wśród archeologicznych sensacji odkrytych na Górze Birów najwięcej eksponatów pochodzi z późnego średniowiecza, np. elementy uzbrojenia, przedmioty codziennego użytku, ozdoby, narzędzia, okucia budowlane.

      Historia mieszkańców góry kończy się na niebotycznym pożarze, który zniszczył na początku XIV wieku drewniane zabudowania i fortyfikacje. Co ciekawe i dziwne, ani o grodzie, ani o jego kończącym się żywocie nie ma żadnej wzmianki w dokumentacjach, tak jakby jego istnienie uszło uwadze dziejopisarzom i urzędnikom królewskim.