Spośród podkrakowskich dolinek Dolina Prądnika wyróżnia się nie tylko długością (15 km), ale i urzekająco pięknym krajobrazem. Dolina ta, największa z jurajskich dolin, wcina się głęboko w wapienne podłoże Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej.

Jej dnem przepływa potok Prądnik, który przybierając w dolnym biegu nazwę Biełuchy, toczy swe bystre wody aż do Wisły. W górnym biegu zwany jest Sułoszówką. Rzeka ma długość 33,4 km. Główne dopływy Prądnika to: Sąspówka, Korzkiewka, Łaźnica, Garliczka, Babiczka, Robotna.

W południowej części dolina rozpościera się szeroko, pośród bujnej zieleni, tylko od czasu do czasu przebijają się grupy skałek wapiennych. Ku północy natomiast, tam gdzie z jednej strony bastiony Bramy Krakowskiej wskazują drogę do Jaskini Łokietka, a z drugiej strony wznosi się potężny masyw Góry Koronnej- krajobraz ulega zmianie. Brzegi doliny zbliżają się do siebie, stają się strome i bardziej skaliste. Pionowe ściany są zupełnie nagie bądź pokryte bogatą roślinnością.

Z upływem wieków w wyrzeźbionej przez wodę dolinie utworzył się specyficzny mikroklimat, dzięki któremu można podziwiać powstały naturalnie wspaniały ogród botaniczny. Z występujących w całej Polsce ok. 2300 gatunków roślin naczyniowych, niemal połowa występuje w Dolinie Prądnika.  Rosną tu też specyficzne odmiany brzozy, która do niedawna postrzegana była jako endemit- brzoza ojcowska.

Występujące tu liczne, różnorodnie uformowane ostańce, góry, skały zbudowane są z wapienia górnojurajskiego, który dość łatwo ulega procesom krasowym. Przez miliony lat wody opadowe, a także lodowce  kształtowały, rzeźbiły skały. W późniejszych wiekach miękkie osady morskie i materiał naniesiony przez lodowce został wypłukany, pozostały tylko twarde wapienie. W wyniku trwających przez tysiące lat procesów krasowych, wapienie uległy silnej przemianie, tworząc w trzeciorzędzie istniejące do dziś nietuzinkowe formy skalne, głębokie i skaliste wąwozy oraz kaniony, liczne jaskinie, groty, pieczary, wywierzyska, z których przepływa krystalicznie czysta woda.

Krajobraz doliny urozmaicają liczne odgałęzienia : jary, wąwozy, dolinki. Niektóre z nich są mroczne, kamieniste, pełne ciekawych skał i głazów, inne radują zmysły aksamitną zielenią ukwieconych łąk oraz przytulonych do zboczy wiejskich chat.

Nietuzinkowość tego zakątka Jury to nie tylko przyroda i piękne widoki. To także ślady minionych epok. Przechowywane w muzeach zdobycze archeologiczne oraz pozostałości prehistorycznych grodzisk na Górze Okopy, w Ojcowie, Grodzisku, Pieskowej Skale, świadczą iż ziemia ta była zamieszkiwana już przed tysiącami lat. Co krok widnieje tu pamiątka z przeszłości, wykuty napis ku czyjejś pamięci, grobowiec, młyny czy warownie.

Ogromną wartość przyrodniczą Doliny Prądnika doceniono już z początkiem ubiegłego stulecia. Rozpoczęto protesty przeciwko rabunkowej gospodarce leśnej, niszczeniu fauny i flory, dewastowaniu szaty naciekowej jaskiń. Najwięcej zasługi w ratowaniu ojcowskiej przyrody położył prof. Władysław Szafer. Z jego inicjatywy stworzono monografię przyrodniczą obejmującą mniej więcej obszar dzisiejszego parku narodowego. Profesor zakładał utworzenie rezerwatu przyrody, służącej przede wszystkim naukowcom i turystom. Jednak wiele lat upłynęło nim starania Szafera i grupy zapaleńców zostały uwieńczone sukcesem, a mianowicie utworzeniem w 1956 roku Ojcowskiego Parku Narodowego jako szósty z kolei polski park narodowy.

Współczesność nie zabiła w ludziach wrażliwości na piękno przyrody, a wręcz przeciwnie: dziś może bardziej, niż kiedykolwiek tęsknią do osobliwości natury. Dolina Prądnika ma więc i dziś swych wielbicieli, którzy ujrzawszy ją raz, pragną tu ciągle powracać, a nierzadko również i twórczo wyrażać swoją ekscytację i powab dla niej samej.