Strażnica, która wznosi się na terenie wsi Suliszowice jest obiektem dość tajemniczym, gdyż występuje o niej mało wzmianek w dokumentacjach średniowiecznych. Niektóre źródła piszą, iż strażnica ta została zbudowana za czasów Kazimierza Wielkiego pod koniec XIV wieku z inicjatywy ówczesnego wójta suliszowickiego. Strażnica wchodziła w skład systemu obronnego osłaniającego zachodnie krańce królestwa przed najazdem książąt śląskich. Natomiast inne przekazy hipotetycznie twierdzą, że wieża obronna została wzniesiona w latach 1370-1391 przez księcia Władysława Opolczyka, w celu powstrzymania wyprawy zbrojnej króla Władysława Jagiełły.

            Strażnica została zbudowana na trudno dostępnej wysokiej skale wapiennej (460 m n.p.m). Cała warownia z fosami i skałą zajmowała obszar 2000 m kwadratowych. Na szczyt skały prowadziły kiedyś drabiny i pomosty. Od strony zachodniej teren strażnicy zamykał na całej szerokości masywny blok skalny, na której prawdopodobnie mieściła się budowla wieżowa. Od strony wschodniej strome wzniesienie porastała murawa, spod której wyraźne są skalne wychodnie. Od zewnętrznej strony wysokość tego wzniesienia wynosi ok. 7 m. po północnej stronie widoczne są podwójne zabezpieczenia: wał ziemny, stanowiący podstawę zapory i fosy. Prawdopodobnie stronę południową zabezpieczał ostrokół na wale ziemnym. Według śladów ziemnych wjazd znajdował się w północno-wschodnim narożu skalnego garbu porośniętego murawą i ukierunkowany był w stronę środkowej części wniesienia majdanu gospodarczego. Z ówczesnej wieży mieszkalno-obronnej zachował się do dziś wydłużony pas muru stykającego się ze skałą.

            Nie wiadomo dokładnie kiedy strażnica została opuszczona. Przypuszcza się, że mogło to mieć miejsce w XIV lub na początku XV wieku. Nieużytkowana szybko popadła w całkowitą ruinę. W latach 70-tych XX wieku teren, na którym widnieją relikty strażnicy i część dawnego majdanu gospodarczego przeszły w ręce prywatne i zostały ogrodzone.